Omdat ik in theatervoorstellingen voor mensen met dementie had gezien dat mensen vrolijk, actiever en communicatieve werden ontstond bij mij de gedachte dat zingen in de dagelijkse zorg wel eens een heel goed hulpmiddel zou kunnen zijn. Gewoon ‘s morgens bij het opstaan, tot ’s avonds bij het slapen gaan.

Maar een vermoeden is nog geen zeker weten en dus besloot ik in de thuiszorg te gaan werken om de proef op de som te nemen. Al gauw hadden mijn cliënten en ik een goed contact en sommigen verheugden zich extra op mijn komst, omdat er altijd wel gezongen werd tijdens de noodzakelijke bezigheden.

Ik denk dat ik een maand of drie werkzaam was in de avondzorg, toen ik op een avond aankwam bij meneer Douwe, een gezellige man, die thuis woonde, waar zijn vrouw Elsa voor hem zorgde. Omdat beiden al wat ouder waren, kwam er ’s avonds hulp om meneer naar boven te begeleiden en te helpen naar bed te gaan. Dit ging altijd gepaard met veel grapjes die meneer Douwe en ik samen liepen te maken. Vooral het feit dat een vreemde dame hem naar bed bracht, was het onderwerp van veel gelach.

Op een avond kwam ik bij meneer Douwe en zijn Elsa. Elsa stond handenwringend in het midden van de kamer naast meneer Douwe. “Hij weet niet meer hoe hij moet lopen”, vertelde ze. “Hij zet geen stap!”

Ik keek naar meneer Douwe, die met een lege, hulpeloze blik naar mij stond te kijken. Hij leek er niet helemaal bij te zijn. “Ha, meneer Douwe”, zei ik, ”hoe is het met u?” Meneer Douwe keek me alleen maar met vragende ogen aan.

Goede raad leek duur.

Ik kon meneer Douwe niet in mijn eentje naar boven dragen en ik durfde hem ook niet een klein zetje te geven om te kijken of hij dan zijn voet zou verzetten. Voor hetzelfde geld zou hij vallen!

Een collega bellen? Wachten op hulp? Wachten tot meneer weer zou ‘ontdooien’?

Hoe lang zou dat duren?

‘s Middags had ik opgetreden in een verpleeghuis en daar had ik ‘We’ll meet again’ van Vera Lynn gezongen. Een mooi lied met een goed ritme om op te dansen. Ik vroeg aan meneer Douwe of hij met me wilde dansen. Deze vraag had meneer Douwe duidelijk niet verwacht en ik zag in zijn ogen interesse ontstaan. Ik pakte zijn hand en legde die in mijn zij, nam zijn andere hand in mijn hand en zo stonden we in de houding voor een stijldans. En toen begon ik te zingen:

‘We’ll meet again, don’t know where, don’t know when….’

Tijdens het zingen begon ik een beetje te schommelen, te dansen, en vrij snel begon meneer Douwe ook te schommelen en uiteindelijk te dansen. En te lachen. En zachtjes aan begon ik achteruit te dansen, zodanig dat Meneer Douwe de tijd had om met mee te bewegen. En al zingend en dansend gingen wij de trap op.

Meneer Douwe was volkomen vergeten dat hij niet meer wist hoe hij moest lopen! De hulpeloosheid, de paniek, het verlorene, alles was vergeten omdat we dansten.

Toen we boven waren bedankte ik meneer Douwe voor deze dans, en meneer Douwe gaf mij een handkus, terwijl Elsa onderaan de trap met een grote opgeluchte glimlach naar ons keek.

Dit is één van de praktijkvoorbeelden die ik regelmatig aanhaal  tijdens presentaties over zingen in de zorg.

Wat ik vermoedde bleek te kloppen. Zingen is bij uitstek een middel om moeilijke momenten tijdens het werk met dementerende mensen te vergemakkelijken. Ook in praktische zin. En dat wens ik ieder zorgverlener toe.

Het maakt mij gelukkig tijdens mijn werk en mijn wens is om de kennis die ik heb over zingen in combinatie met zorgverlening te delen met jou. Vandaar mijn verhalen. Ik hoop een inspiratie te zijn.

Meer weten over de workshop ‘zingen in de zorg?

[su_button url=”http://dezooz.nl/?page_id=180″ target=”blank” background=”#ef802d” size=”6″ icon_color=”#FFFF”]Meer informatie over de workshop[/su_button]

Deel gerust met je netwerk: