Ik ben zorgverlener en ik zing met en voor mensen met dementie.
Wie help ik hier nou het beste mee?
Adem is alles…
In mijn vorige blog beschreef ik een weekje zoals dat er bij mij uit kan zien. Het zat, zacht gezegd, nogal vol. Zorg verlenen, lesgeven, zingen, optreden, coachen. En dat naast de gewone huiselijke besognes, zorgen voor de hond, het huis, de zonen, de man. En niet persé in die volgorde.
Wat een mooi werk heb ik toch! Zaterdagmorgen traden Maretty Van De Mosselaar en ik op als de Wasgoedsingers in verpleeghuis Nicolaas in Lutjebroek. Om even een klein tipje van de sluier op te lichten (die zat trouwens ook bij het wasgoed, of was het een gordijntje?) Pleun is van het wasgoed en Gudela was goed.
Reken maar dat je daar enorm veel lol mee kunt hebben. In een huiskamer zaten ongeveer acht bewoners en de woordspelingen vlogen ons om de oren! Lekker veel samen zingen en met zijn tienen uit je dak gaan om van een gewone zaterdag een heel bijzondere te maken. Je weet nooit van tevoren wie je tegenkomt, en het is niet altijd zo uitbundig, maar het is altijd fijn om met elkaar te spelen en te zingen! Lees verder Lang zullen we leven!
Omdat ik in theatervoorstellingen voor mensen met dementie had gezien dat mensen vrolijk, actiever en communicatieve werden ontstond bij mij de gedachte dat zingen in de dagelijkse zorg wel eens een heel goed hulpmiddel zou kunnen zijn. Gewoon ‘s morgens bij het opstaan, tot ’s avonds bij het slapen gaan.
Maar een vermoeden is nog geen zeker weten en dus besloot ik in de thuiszorg te gaan werken om de proef op de som te nemen. Al gauw hadden mijn cliënten en ik een goed contact en sommigen verheugden zich extra op mijn komst, omdat er altijd wel gezongen werd tijdens de noodzakelijke bezigheden.
Zit ik in de auto lekker met Marco mee te blèren, moet ik steeds van hoog naar laag en weer terug springen. In de liedjes dan. Zijn stem en mijn stem hebben duidelijk een ander bereik. En ach, in de auto kan me dat natuurlijk helemaal niet zoveel schelen.
Op een druilerige zaterdagmiddag in de herfst zit ik een beetje te zappen. Val ik midden in een tv-programma over één van mijn lievelingsseries; Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?
In de verschillende fragmenten en interviews zie ik allemaal helden uit mijn jeugd langskomen, Hildebrandt Brom, Aernout Koffij, Lidwientje Walg en Bertram Bierenbroodspot, oftewel Rob De Nijs.
Een televisieprogramma waarin de grootste aantrekkingskracht lijkt te liggen in het afkraken en uitlachen van mensen die zich tijdens een zangauditie willen laten horen als zanger of zangeres. Die een carrière als zanger of zangeres wel zien zitten. De schifting tussen mensen die dat wel in zich hebben en degenen bij wie dat niet het geval is, zichtbaar gemaakt voor de hele wereld.
Tja, mensen kiezen er zelf voor, niet waar? Omdat het op tv is, lijkt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is om mensen die niet goed kunnen zingen, genadeloos af te kraken en uit te lachen.
Jij zingt vals, dus ik mag jou uitlachen.